DelTxtMsg Tutorial

DelTxtMsg(Lite)

Hello there,

I used to use this blog for my creative writing texts, but as a starting developer, I’m going to start using it to tell you more about my own programs and apps. The last few days I have be

en working on my DelTxtMsg(Lite) program, that helps Android users with the management of their text messages. The free version lets you delete up to 50 at a time and you can also back up 20 to your SD-card. The paid version

(€0,50) has all these options, but without any limits. This version also does not have adds at the bottom, but has more sort/filter options instead! The limits of the free program will be raised as I get more comments, ratings and sales.

welkom

Aangezien ik graag schrijf en forums toch niet de beste manier om bekendheid te verwerven,probeer ik via deze weg mijn werk online te krijgen en nog meer fans van mijn werk te krijgen...
Vragen en suggesties zijn welkom op me e-mailadres...
Enjoy!

sprookjes bestaan niet (nog niet af)

Fietsen over het platteland is altijd leuk. Hier een koe, daar een zatte boer die me schuin bekijkt omdat ik lang haar heb. Maar ik ben vriendelijk en knik alsof ik de man al jaren ken. In mijn linkeroor zit het oortje van de groene ipod strak gedrukt. Ik passeer de kerktoren van beverst en toevallig speelt er een liedje over Jezus, maar zo heilig is het niet. Na enkele minuten ben ik thuis. Het eten staat al klaar op het vuur maar niemand is thuis.

gelukkige verjaardag!!
wij zijn nog wat inkopen doen voor het feestje
je eten staat klaar
om 5 uur zijn we terug
oma komt ook dus doe propere kleren

Dat staat op een oude enveloppe geschreven.
Ik schrijf op de achterkant van de enveloppe:

haddeg

In de omslag steek ik de brief die ik al ongeveer een jaar klaar heb. Als achterbakse voetballer zit het in me gebakken om na te trappen.
Vlug eet ik wat en ik trek andere kleren aan. Maar geen propere kleren, want oma ga ik nooit meer zien. Ik haal een koffer van onder mijn bed. Alles steekt er al in, dat heb ik deze morgen nog nagekeken. De vliegtuigtickets haal ik uit mijn kluisje. Ik steek ze bovenaan in de koffer, zo kan ik ze later snel terug vinden. Maar ik twijfel…
Ik heb geen mooie prinses of een edele missie, maar toch staat er heel wat op het spel. Ik wil het redden.

Een wijze man zei ooit dat ik alles nog in handen had, ik moest er gewoon voor gaan. Dus ik stop met twijfelen en ga ervoor.

Ik passeer nog even in de keuken voor een beetje snoep en een appel. Langs de achterdeur verlaat ik het huis en mijn oude leven. Ik moet aan het bushokje geraken langs de grote baan en vanaf daar zal ik vrij zijn. Ik wil niet dat iemand bekend me nog ziet dus ik maak een omweg. Voor het laatst in mijn leven loopt ik langs het kasteel waar ik het meest van al van gehouden heb. Mijn kasteel.

Mijn koffer valt weer om in de kiezel. Hij is ondertussen al vuil geworden, maar de reis is nog lang en met tegenslagen kan ik na 17 jaar 11 maanden 30 dagen en 17 uur toch al wel leven. Maar het einde is in zicht, het hek aan het einde van de dreef is nog maar enkele meter van me verwijderd. Dan is het nog maar 1 kilometer voor de vrijheid echt dichtbij komt. Ik kijk nog een laatste keer achterom en zie een fietser naderen. Hij lijkt op mijn buurman dus ik duw mijn koffer in de struiken. Hij groet me vluchtig en rijdt verder zonder vragen te stellen. Ik haal de koffer terug uit de sloot, zijn uitzicht is er niet op vooruit gegaan.

Even later kom ik aan het bushokje aan, er staat een oud vrouwtje te wachten op de bus. Ze lacht lief. Ze vraagt me waar ik naartoe ga. Ik zeg dat ik depressief word van dit land en dus maar liever even naar een zonnigere bestemming ga. Ze begint wat te brabbelen over lang vervlogen tijden in Benidorm, maar mijn aandacht is al lang gaan vliegen.
Maar ik knik en lach zodat het lijkt dat het me boeit.
Er viel een kleine stilte en het vrouwtje kijkt me vragend aan. Ik zeg dat ik al 13 keer in Benidorm was geweest en dat ik het er altijd naar mijn zin had.
Daarop vraagt ze of ik er nu weer naartoe ging.
Ik lach flauwtjes en zeg dat mijn bestemming een geheim is.

Haar lach verdwijnt ook van haar gezicht, zo heeft ze wat weg van een heks die eigenlijk te lief is om heks te zijn. Zo eentje die na haar werk nog bijeenkomsten organiseert om tupperware ketels te verkopen. De bus is daar en samen stappen we op. Ik ga tegenover haar zitten om haar een plezier te doen. Ze haalt een zakje muntjes uit haar veel te grote tas en biedt me er eentje aan. Ik bedank ervoor, want dat is slecht voor mijn tanden. Zij zegt dat haar tanden toch niet meer echt zijn en dat ze daarom zo graag snoept.

Na 2 haltes stapt ze al uit. Ze vraagt of ik een kopje koffie bij haar wil drinken, want ze heeft door dat ik eigenlijk niet weg wil.
‘Je hebt het nog in handen, je moet er alleen voor gaan,’ zegt ze.
Ik bedank haar voor het gesprek en geef haar nog een afscheidszoen. Een half uurtje later kom ik aan in het station. Ik zoek in de binnenzak van mijn nieuwe jas naar mijn treinticket, maar het enige wat ik vind is een lolly.
Ik vloek even maar dan komt plots in me op dat ik ze samen met de vliegtuigtickets gekocht heb. Ik duik de koffer in en snel heb ik ze gevonden. Snel ga ik de trappen af en bereik ik het perron. Maar 3 minuten te vroeg.
Toch zet ik me nog eventjes op het bankje, mijn benen begin al spijt te krijgen dat ze me ooit naar het bushokje hebben gebracht. Er staat nog 1 meisje te wachten op de trein, voor de rest is perron 4 verlaten. Onsubtiel komt ze vragen hoe laat het is. Ik wijs lullig naar omhoog, daar hangt een grote klok.
Ze lacht nogal onnozel, ik lach mee met haar domheid. Ze vraagt waar ik heen ga. Ik zeg dat ik naar huis ga.
Ze blijft proberen mijn bestemming te achterhalen maar ik blijf rond de pot draaien.

Gelukkig komt de trein net aan. Ze vraagt of ze bij me mag komen zitten, want ze voelt zich eenzaam de laatste tijd. Ik ga er mee akkoord, maar voor het eerst in 2 jaar steek ik ook het 2de ipodoortje in mijn rechteroor. Ze praat zowat de ganse reis, ik knik en lach.
Aan het eind van de reis scheurt ze een stukje papier van een oude krant en schrijft haar gsm nummer er op. Ze bedankt me omdat ik een goede luisteraar ben, ik zeg dat ik later psycholoog wil worden. We stappen samen af.

Een vreemde man spreekt me aan. Hij vraagt zich af of ik meneer Crijns ben.
Ik knik en volg hem. Enkele meters verder staat zijn blinkende taxi, hij zal me naar de luchthaven brengen.

Grieks drama (kan nog aangepast worden)

‘Papa, Grieks drama, wat is dat?’
‘Awel Guido, dat is een god die zijn vrouw bedriegt met een sterfelijke vrouw en daar een kind van krijgt. De godin wordt boos en neemt wraak op de man. Hij komt tot inzicht en ze leven nog lang en gelukkig. Of er sterft er eentje omdat de haat te groot is geworden.’
‘Oei, dat is niet tof!’
‘Jaja Guido, zo leer je dat je een vrouw nooit bedriegen mag, ook al is het vlees van de man zwak en het vlees van de vrouw lekker. Maar waarom wil je dit weten?’
‘We gaan tijdens het schoolfeest een Grieks drama naspelen. Ik krijg de hoofdrol. An zit in het koor, ze moest huilen want zij wilde de hoofdrol.’
‘Amai Guido, dan gaan we nonkel Frans weeral kunnen uitlachen op het volgende familiefeest, ik ben trots op u!’
‘Maar papa, ga ik nu vermoord worden? Want ik bedrieg mijn goddelijke vrouw.’
‘Kindje toch, jullie zullen wel een vrolijk drama spelen. En het is maar toneel, daar sterft nooit iemand door overspel.’
‘Ok dan, dat is een pak van mijn hart.’

Ik kom binnen.
Papa vraagt of ik naar de kapper ben geweest maar ik antwoord dat mijn haren er gewoon wild uitzien omdat ik me snel heb moeten omkleden na mijn werk.

‘Je ene tiet zit ook hoger als de andere.’
‘Dat komt omdat IK Guido gezoogd heb terwijl jij op je werk zat. Na 5 jaar had ik wel verwacht dat je dat had opgemerkt.’
‘Maar nu doe jij niets anders als werken, dus het spreekwoord van de steen werpen is hier wel op zijn plaats.’
‘Ik ga douchen, ik voel me vies.’
‘Hoe kan je nu vies worden van op een stoel te zitten en naar een computerscherm te staren?’
‘Ik zit wel op meer als alleen een stoel!’ fluisterde ik.
‘Wablief?’
‘Ik doe wel meer als alleen op een stoel zitten.’ Glimlachte ik.

Guido kwam op mijn schoot zitten. Papa ging naar buiten, de hond zat tussen de bloemen te plassen.
‘Mama, mama, ik speel de hoofdrol in een Grieks drama!’
‘Proficiat, wanneer wordt het stuk gespeeld?’
‘Volgende maand pas, zaterdag de 3de.’
‘Het spijt me, maar ik heb zonet mijn baas beloofd dat ik dan zou gaan werken. Maar ik beloof dat ik je naar elke repetitie zal brengen.’
‘Ok dan, gelukkig zal papa er zijn.’
Papa kwam ondertussen terug binnen, hij had honger.

Ik verlaat de kamer om me te wassen. De avond was niet veel soeps, dus lag ik vroeg in bed.
Ook de volgende weken gingen traag vooruit, maar niets noemenswaardig viel voor.
Alleen gebeurde het vaak dat ik met een wilde haartooi terug thuiskwam. De overuren begonnen zijn tol te eisen, ik keerde steeds terug met een schuldgevoel want ik wist dat ik mijn zoon in de steek zou laten. Ook was ik vaak vermoeid en had ik problemen om mijn
ontbijt binnen te houden. Gelukkig was het bijna vakantie.

De première was morgen maar ook de zwanenzang staat voor de deur.

Papa brengt Guido naar school. Net voor de schoolpoorten zegt hij:
‘ik ga mama bezoeken op haar werk, ik merk dat ze het de laatste dagen zwaar heeft.’
‘Ok, maar haast je, dan mis je de start niet.’
De hele voorstelling verloopt zonder probleem, maar papa is te laat. Hij komt zelfs nooit opdagen. Nadat de gordijnen terug sluiten komt de directeur met knikkende knieën naar me toe.

‘Er heeft zich net een drama afgespeeld op het werk van je moeder.’
‘Daar ook al? Ik dacht dat mama naar daar ging voor te werken!’
‘Natuurlijk, wat zou ze daar anders doen?’
‘Maar wat is er dan gebeurd? Heeft een god zijn vrouw bedrogen en is de minnares zwanger?’
‘Guido, je bent veel te volwassen voor je leeftijd maar een uitleg krijg je later. Nu gaan we even naar mijn kantoor voor een warme kop chocolademelk en een koekje.’

Ik ben tot inkeer gekomen, ik heb iedereen teleurgesteld. Mijn kind zie ik nooit meer terug maar hij neemt nog afscheid van me. Hij huilt niet want papa zei dat er in een drama nooit iemand echt sterft.

speech tegen zinloos vanbuiten leren (spreekoefening engels)

Good morning,

I would like to welcome you all to this classroom.
You will hear a speech that you have never heard before. And I hope you will learn something by listening to what I have to say.
And learning that’s what we are here for, in the Heilig Graf in Bilzen. So here’s my question to you: why haven’t we learned from the past?

The enlightening should have learned us that we do not have to accept everything they say. We have the right to think for ourselves and not just say what some one else already has said. But after 400 years, here we are again, on the 22nd of march 2007, doing the wrong thing. Nobody did raise his voice, nobody showed or is going to show his creativity. Were did we go wrong? Is this how we were supposed to be?

I did not have a dream nor did I ever have a sexual relationship with a woman so correct me if I’m wrong. So here’s my message: qui bono? Who benefits when we all can recite a speech of some one who was famous, or some one who got shot because he tried to change the world. I would rather be shot myself then choke in some one else’s words. It doesn’t hurt to be alternative, and you won’t get any dumber if you say what’s on your mind.

You can’t save the world on your own, but one person can change the world… Are you the chosen one? Then we will come together, we will be as one… We can revolt against the madness of learning things by heart without a reason.
We are made to obey the rules and sometime it’s for the best if we do so but we can’t always put up with it.

But it isn’t to late. We aren’t living on a sinking ship, we can still have trust in our own capabilities and have faith in all we do. If you become the captain of your own ship, you can save your own life of boredom, and you can help saving the lives of the people you love the most. And you have to admit it sounds a lot better than dying with the thought it could have been so much better.

When I step away from this imaginary stage, I will be proud of myself because I said what I wanted to say and I’m sure a couple of people will think the same thing.
Thank you for listening, I hope you enjoyed it and have a nice day.

Favourite Teacher (schrijven Engels)

Writing exercise: the teacher who influenced me the most…

I’m going to write about the teacher I admire the most. It was a tough choice because there were a lot of important people in my live who tutored me in the Heilig Graf Instituut. There is Roger Panis with his famous quote ‘well!’, Guy Boelen who has taught me everything I needed to know about Pythagoras and Luc Lochtman taught me to master Horner and parabolas.

Not only math teachers did influence my life… Because I’m a sports fan, I always look forward doing sport twice a week. That’s why my biggest example is the smallest of them all: Vital ‘Soevie’ Soevereins. He always made us running around while he had problems standing on his feet due to gravity. In my opinion, that’s worth mentioning as well… But you can’t underestimate the power of Marcelin Steegen. He’s THE example of how you should keep your body in shape even though he’s getting in his early fifties…

But the hardest choice I had to make was the choice between Staes Senior and Jean Hubrechts. They have both taught me the values of life with their texts of ancient authors like Ovidius, Tacitus, Cicero and of course the great Caesar.

But the thing I will always remember them for is the trip to Trier! For the first time that year, we saw them like they really are: not beasts, just two happy old people… They guided us through the ancient city and they surprised us with their interesting trivia about the lives of the people that lived thousands of years ago. They also showed us the Porta Nigra and they surprised me the most in the swimming pool when they were checking the ladies who were jumping of the springboard, wearing nothing but their trunks… I’m not quite sure which one made the biggest impression on my underdeveloped brain…

I had to pick one of them, so my favourite teaching hero is… Jean Hubrechts! In my first year in the HGI I really hated him but at the end of the year he told me I had to hold on because I had it in me to complete the six years of Latin fun. Now, he’s my teacher of the old language again, and almost every week he tells me I don’t use my possibilities to the maximum. I have to have more confidence and study more regularly and I can make it through this last year. These wise words have helped me several times, when I did not have the eager to study. I’ll be grateful for those little words of support he gave me.

horror story (schrijfoefening Engels (niet zo goed))

Once upon a time, there was a prince called Jack. You might think this isn’t a good beginning for our horror story, but as you all know, not everything is what it seems… Jack lived in a castle near a big forest with his lovely wife Jessica. In his castle, there were dozens of servants who made his life like heaven on earth. They were not slaves because Jack wanted everybody in his country to be equal.
But lately some strange things were going on in the castle … One night, the horses had broken out because some doors appeared to be open without a reason. But no one really cared and Jack wasn’t angry about it because the groundskeeper was an elderly man and it’s only human for someone to forget something when he grows older. Jack didn’t want to fire the poor guy because he had served his father for a long time and he had become part of the family.
But on a certain night Jack really started to get suspicious. Every night he heard the same door opening and closing followed by footsteps that faded away around midnight. There was a storm and Jessica started to get worried. She asked Jack to check the hallway because she thought she had heard something fall. He thought it was a thunderclap, but because he loves his wife, he got out of his bed to see what was going on. When he opened the door, he noticed his two loyal dogs lying down in front of his door.
But then he saw the urn with the ashes of his father lying on the floor, shattered into pieces. Suddenly, his eyes fell on some wet footprints, pointing away from the bedroom. He went out and investigated where they were going. The marks led him downstairs to the kitchen door, but when he opened the door, the footprints stopped.
He had been away for a while, but as he had not found another clue, he went back to his wife to assure her that everything was ok. But when he returned, he couldn’t believe what he was seeing …
On the top of his antique spearheads, next to his door, he found the heads of his two dogs. They were slaughtered. The blood dropped out of their necks. But he didn’t see any other part of their bodies. He was very sad en fell down on his knees.
Then he realised that his wife Jessica was still alone in the bedroom. He had a bad feeling about the situation and he ran to the door. The door seemed to be closed. He forced his way into the bedroom but his wife had disappeared. The only thing he found was her bloody finger with their wedding-ring still left on it.
Nobody has ever seen her again. Every night the footsteps came back in the castle, but no intruder was ever caught. After a while, Jack couldn’t tell if the noises were real or only were present in his imagination. No one would ever know …

xmos (schrijfoefening Engels)

Everything I’m going to remember about Chrysostomos 2007

Well, as you all might know, I’m not a party animal so getting excited about Chrysostomos was very hard. But I was looking forward to seeing a lot of drunk people and from that point of view, it was an excellent day.

Early in the morning, my lovely mother helped me getting out of bed. When she came into my room to wake me up, she had already made me a cup of hot coffee because she knew it would be a long and cold day with a lot of rain.

After a quarter of an hour, I was on my way to my crazy friend Gert. When I rang his doorbell, his mother opened the door. She smiled at me because she knows me since I was just a little boy. After a little chat, the crazy bastard was there. Mister Gregoor had attached an old clock to his hat with a lot of tape. When he had finally put on a pair of trousers, we took off to Bilzen Café where we all came together for breakfast, with again a cup of hot coffee.

The next step was the most fun: I was the lucky boy that got a yellow card. With a card like that, I could put some make-up on the younger children of our school. And to be honest, most of those ugly children were better off after my make over.

That’s it for al the fun I had that day. The rest of the day was a lame collection of stunt, shows and a lot of beer. But not for me, I’m a good boy so around midnight, I packed my bags and I went home. My mother was still awake so I could talk to her about this lovely day.

-1

-1

Het vriest. Mijn broertje is nog maar een paar maanden gele-den 2 jaar geworden. Hij vraagt aan mama waarom ze zo dik is. Ze wil liegen maar papa is haar te snel af. Je krijgt een broertje erbij.
Hoe worden kindjes gemaakt?
Vraag dat binnen een paar jaar nog maar eens, mijn zoon, nu ben je nog te dom.
Ik weet niet wat ik op dat moment deed. Waarschijnlijk was ik met mijn tenen aan het spelen, want de xbox was nog niet uitgevonden. Maar daar krijg je het niet warm van dus begon ik heviger te bewegen.
Mama, je buik beweegt.
Ze dacht: hij is actief dus de kans is groot dat hij het karakter van de goede kant van de familie heeft geërfd, maar ze zei: je broertje heeft honger, het is net zijn vader.
Geert lachte hartelijk, mama lachte groen.
De winter ging rustig verder, de xbox was nog steeds niet uitgevonden. De lente brak aan maar het was nog steeds koud. Maar de ommekeer kwam. 1989 was het warmste jaar sinds de metingen in 1833. Ik wil niets suggereren maar toe-val bestaat niet.

Proloog (Goodbye Tonight)

Proloog

De renners maken zich klaar, nog even de versnelling testen, vandaag mag het niet fout lopen. Alle ogen zijn gericht op de kopmannen. Hier hebben ze naartoe geleefd, een heel jaar lang wikken en wegen, evenwichtige voeding en vooral veel training. Mijn vader staat ook scherp: anderhalf jaar na zijn eerste nakomeling wil hij het deze keer wel goed doen. Na paar minuutjes stretchen begint mijn proloog. Ik ben een miskleun maar deze race heb ik gewonnen. Stel je voor dat een van mijn tegenstanders het magische ei eerder had be-reikt, dan lazen jullie nu de proloog van een ander zijn boek. Van iemand die nog net iets trager is, die net iets lelijker is en waarschijnlijk ook nog net iets dommer.

Maar ik won de race voor mijn leven dus de miserie begon. 9 maanden opgesloten in de buik van een vrouw met slechte smaak in mannen. Ik groeide harder dan de gemiddelde ap-pelboom dus mijn kot werd te klein. Ik bleef maar groeien, zelfs in de kleren van mijn voorganger. Ik had niet hetzelfde pikzwarte haar maar moest toch vele malen met hem op de foto. Hij was fier maar ik vond het irritant. Maar ik kon het niet verhelpen dus ik groeide lustig verder.

De kindercrèche was ook niet mijn ding want daar hadden we geen geld voor. Mijn favoriete babysit was mijn oma, ze was zeer trots op me. Van jongs af aan zag ze een jonge versie van haar man in me. Hij echter sprak bijna niet tegen me. Hij keek gewoon naar alles wat ik deed zonder tussen te komen. En hij zag dat het goed was.

Mijn eerste school was ik al ontgroeid en het enige wat ik er aan over gehouden heb, zijn een paar vrienden die ik gauw vergeten ben en een bril die ik kwijt ben. De 2de school was wel een meevaller maar mooie liedjes duren niet lang. De laatste werd een nachtmerrie waar ik nooit het einde haalde. Dikwijls heb ik de finish gezien maar ik wachtte liever tot mijn laatste groeispurt voltooid was. Lichamelijk want mijn verstand wilde al lang bevallen uit mijn hoofd. Maar natuur-lijk kan je geen gat in je hoofd maken, daar zijn er al genoeg. Uiteindelijk belandden mijn hersens uit mijn hoofd, maar zoals eerder al aangegeven, dat maakte mijn hoofd niet meer functioneel.

Nutteloos geboren en defect gestorven, de cirkel volmaakt, de race verloren.
Als je hier niet mee kon lachen dan scheelt er niets met je.
Als er meermaals een kleine grijns op je gezicht is versche-nen, dan blijf je maar beter doorlezen.

Eerste werk

Als eerste ga ik beginnen met het posten van een stuk van "mijn boek".
Het is een edele poging om mijn gevoelens kwijt te geraken, maar de kans dat het ooit volledig af zal geraken.
Het boek heet goodbye tonight, naar een nummer van lostprophets.
De eerste paar korte hoofdstukken zijn af, de rest volgt stukje bij stukje.
Om het overzichtelijk te houden zal ik telkens achter de naam van het hoofdstuk de titel van het boek vermelden, om het niet te chaotisch te maken.
Enjoy!